Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/23

go niedawno pan Jazwiński, nasz sąsiad, który właśnie uniwersytet skończył i mówił, że mógłby do drugiej klasy wstąpić.
 — Szkoda, by się zmarnował!
 — Co to? Zmarnował! — wtrąciła pani Anna. — Jak będzie uczciwym człowiekiem, to nie zmarnowany. Ja się o młodszego boję, by ten wstydu nie zrobił.
 — Pewnie urwis! — uśmiechnął się Iłowicz,
 Babka machnęła tylko ręką, matka westchnęła.
 — Niechże mi go ciocia pokaże!
 — Nie ciekawy! Tenby potrzebował ojcowskiej ręki i rózgi. Ten się zmarnuje, bo my mu rady nie damy. Nieszczęście!
 Wacio stał u okna, zamyślony, wyglądając na podwórze, ciekawy rozmowy starszych. Zwróciła się do niego.
 — Nie wiesz, gdzie Filip? Był na lekcyi?
 — Był, ale go pan Tedwin zamknął do lamusa, żeby się lekcyi nauczył.
 — Poproś pana Tedwina, żeby go tu przysłał.
 — Kiedy go już w lamusie nie ma. Okno wybił i uciekł.
 — Oto masz! — rzekła pani Anna.
 — Ileż mu lat? — śmiał się Iłowicz.
 — Dziesiąty zaczął.
 Zawołała starego lokaja.
 — Piotrze, zawołajcie-no Filipa. Pewnie jest na rzece.
 Stary coś zamruczał i poszedł, wcale się nie kwapiąc. Wiedział dobrze, że zadanie było nad jego wiek i siły.
 — Ja go przyprowadzę! — rzekła pani Barbara.