Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/231

loniku, patrzał na bezlistny sad, którym marcowy wicher miotał — i rozmyślał długą chwilę.
 Potem się wyprostował, wyszedł na ganek i zawołał chłopca, który flegmatycznie drwa rąbał.
 — Ekonom tu jest?
 — A jakże.
 — Zawołaj go tutaj.
 Zjawił się prędko Juchno stary, który wiek w Gródku zbył, stanął w progu i milczał.
 — Ty tutaj rządzisz?
 — A ja, proszę pana.
 — No, to ci oznajmiam, że ja tu teraz panem.
 — Wiem, pan Filip mi powiedział. Kazał panu wszystko zdać.
 — Przedewszystkiem, gdzie domowa służba, gdzie stary Mateusz, lokaj?
 — Mateusz, kucharka i służąca poszli za młodym panem. Jeżeli pan pozwoli, moja żona usłuży i zgotuje, zanim się nowych zbierze.
 — Dobrze. Przyślij żonę. Konie w stajni są i bryczka?
 — Wszystko jest, co było, pan Filip nic nie wziął.
 — Na jutro rano niech konie będą gotowe do wyjazdu, a tymczasem dom ogrzać i światło mi dać. Będę spał w gościnnym pokoju.
 Juchno wyszedł i po chwili ukazała się ekonomowa. Gdy się krzątała po domu, zagadnął ją Wacław.
 — Żyje ta stara w oficynie. Jakże się nazywała?
 — O Bazylowej pan myśli. Żyje. Z państwem też pojechała, dzieci niańczy.