Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/233

Barcikowski zwykle przyjmował interesantów, i rzekł:
 — Proszę poczekać! pójdę oznajmić — pan w gorzelni.
 W kancelaryi, na podłodze bawiło się dwoje dzieci. Dziewczynka może sześcioletnia, i o parę lat młodszy chłopak. Ona miała jasne włosy Muszki, i jej figlarne oczy — on czarną czuprynę Filipa, i jego zuchwałe oczy. Na widok wchodzącego, przestali ustawiać na ziemi ołowianych żołnierzy, i jęli mu się ciekawie przyglądać.
 — Niema dziadzia! — rzekła wreszcie dziewczynka.
 — A gdzież ojciec? — spytał.
 — Tatko pojechał do roboty, konno.
 — A mamusia?
 — Mamusia kazała mi Kazika bawić, żeby nie krzyczał, bo prababunia chora.
 — A jakże ty się nazywasz?
 — A Dziunia przecie! — odparła rezolutnie.
 Tu ją chłopak skubnął za rękaw i spytał niby cicho.
 — Dziunia — to nie nasz? Żołnierzy nam pokradnie.
 — Cicho — upomniała go. — Nie można tak mówić, bo cię do więzienia wsadzą.
 W tej chwili drzwi się trochę przemknęły, i ozwał się trzęsący głos starej Bazylowej.
 — Chodźcie, rybki, na kaszę! Mamusia woła.
 Dzieci porwały się z ziemi, i pobiegły, ale od progu dziewczynka wróciła, nieufnie spojrzała na obcego i pozbierała w fartuszek żołnierzy.