Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/244

da, że więcej nie uważasz na to, co wkoło ciebie się dzieje. Tem kupnem zniszczyłeś wszystkie twe zasługi. Mówią głośno, że natura wilka ciągnie do lasu — już ci teraz nikt nie ufa, gdyś tam wrócił między polaków. Karyera przepadła, głupcze.
 Popatrzał na nią długą chwilę — i wybuchnął gorzkim, szyderczym śmiechem.
 — Ja wróciłem między polaków! Cha, cha! To doskonałe.
 — Czyś się upił? Czego się śmiejesz?
 Pohamował się, milcząc, przeszedł się po pokoju i mówił już zimno.
 — Ja się żadnych intryg nie boję. Żaden szpieg nie znajdzie w mem życiu plamy, w mojej służbie odstępstwa. Niech kto wątpi, pojedzie tam, do tego majątku, niech ze świecą szuka polskości i polaka. Ci, co to mówią — nie znają tego narodu.
 — Jakto?
 — Bo żaden trędowaty nie byłby tak wyklęty z pośród zdrowych, jak ja z pośród nich. Na pustyni prędzejbym znalazł towarzystwo — niż tam — w tym moim niby kraju.
 — Więc po cóż tam lazłeś! Żyć tam nie będziesz, intraty też nie zobaczysz.
 — Pojedziemy tam na lato.
 — Tylko nie ja.
 — Saszeńka, zrób to dla mnie.
 — Ani myślę. Wiesz przecie, że z Morduchowymi jedziemy do Kisłowodzka.
 — Wolisz Morduchowych, niż mnie!
 — Co za głupi frazes. Naturalnie, że wolę swoje towarzystwo, niż nudy w obcym, dzikim kącie, gdzie tam, mówisz, że cię mają za trędowatego. No, i muszę zwalczać intrygi, które