Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/247

 — Gadasz. Ja do niej przywykłem. No, a najgorsze — i dzieci chce zabrać. Rozumiesz — moje dzieci!
 Wacław ruszył pogardliwie ramionami.
 — Pewnie chce pieniędzy od wuja!
 — Wcale nie. Chce, żebym się do Rygi wyniósł i ożenił się z nią.
 — To trochę za wiele!
 — Ano — widzisz — ma trochę racyi. Chodzi jej o nazwisko dla dzieci! No — i ją mam na sumieniu. Trafia się jej dobra partya.
 — Ale wuju, dla rodziny wuj tego nie może uczynić.
 — Ja też się bronię. Może się rozmyśli. Ale to mnie gryzie. Przywykłem do niej!
 Westchnął, i widocznie bojąc się, że zechce mu dalej perswadować — spytał:
 — No, a u ciebie co słychać. Zdrowi wszyscy?
 — Żona wyjechała do Kisłowodzka — a ja się lada dzień wybieram w nasze strony. Wie wuj, żem Gródek kupił?
 — Kupiłeś? A gdzie ciotka, twoja babka?
 — U Filipa.
 — A onże gdzie?
 — W sąsiedztwie, służy!
 — Więc zbankrutował? A to smutne. Biedna ciotka.
 — Z własnej woli poszła za Filipem. Jabym ją był chętnie w Gródku zatrzymał.
 Zawahał się i dodał:
 — Ale oni wszyscy mnie odepchnęli. Znać i wiedzieć nie chcą.
 — Ano, pewnie! — rzekł spokojnie Iłowicz.
 — Wuj to znajduje naturalnem!