Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/26

 — Filip, idź do mamy, gość przyjechał, wujaszek z Petersburga, chce ciebie widzieć.
 Zamiast odpowiedzi, z góry padł kamień i strącił mu kapelusz. Wacio się zaperzył.
 — Jak śmiesz mnie bić?
 — Precz, ty gramatyko! Mam łuk i procę, bądź rad, że ciebie nie zaczepiam! — odparł zuchwały głos z drzewa.
 — Waciu, daj mu pokój! — szepnęła Jadwinia. — Wczoraj mnie straszył, że nasze króliki wypuści do ogrodu i z łuku postrzela. On to zrobi, jak się rozgniewa.
 — Niechby spróbował. Ale on odważny na gębę tylko.
 — Ja! — oburzył się Filip, ukazując się z pośród liści.
 — Ty! — potwierdził śmiało starszy.
 Gałęzie zachybotały. Jak kot przesunął się po nich na dół i stanął przed nimi chłopak barczysty a chudy, jak bywają chłopskie wyrostki, o twarzy zuchwałej, nieładnej, spalonej słońcem i wichrem. Czarne włosy jeżyły mu się na głowie, odzież była podarta, ręce pokaleczone, nogi bose.
 Miał w ręku łuk, bardzo dowcipnie zrobiony, o cięciwie z włosienia a za pasem procę skórzaną i pałkę okrutną, jak buławę.
 — No, czem się ty będziesz bronił! — zawołał — kładąc strzałę na cięciwie.
 — Ot czem! — odparł Wacio i zanim się tamten opamiętał, chwycił go za ramiona, łuk z rąk wytrącił i poczęli się szamotać.
 — Jadwisiu, pomóż! — wołali, to jeden, to drugi.
 Jadwisia radaby usłuchała Wacia, ale gdy tylko się zbliżała, Filip ryczał: Króliki! i cofała