Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/261

 Zaczęto mówić o awansach, intrygach, plotkach ze dworu i miasta, sprawach bieżących.
 On się zajął robotą, byle nie mówić, nie odpowiadać, nie myśleć. Ostatni wyszedł z biura. Lokaj, otwierając mu drzwi, oznajmił.
 — Pani wróciła!
 Zachwiał się, zawahał sekundę i poszedł do swego gabinetu. Po chwili usłyszał jej kroki, otwieranie drzwi i głos zdziwiony.
 — Cóż to? Nie wiesz, że jestem?
 Stała naprzeciw niego, i gdy oczy na nią podniósł, niepokój mignął na jej twarzy.
 — Nie spodziewałem się, że wrócisz — rzekł.
 Już opanowała pierwsze wrażenie, stawała zuchwale do walki.
 — A to dlaczego? — spytała, brwi marszcząc.
 — Bo Tercew mi wszystko powiedział.
 — Tercew! — powtórzyła, jakby z ulgą, lekceważąco, jakby wcale czego innego się bała, i już zupełnie pewna siebie. — Tercew tak pił i łajdaczył tam, że musiałam wzywać pomocy panów, żeby go się pozbyć.
 — Panów? Nie. Tylko Maksyma Morduchowa.
 — Jego i Glebowa, i Poźniakowa. Ach, więc to on ci coś opowiedział. Ciekawam, co?
 — Dlaczegoś z dziećmi nie wróciła?
 — Cóż to! śledztwo! Cóż to za ton przybierasz. Z oskarżeń Tercewa mam się tłumaczyć! To trochę za wiele. Jak się opamiętasz, z kim mówisz, i gdzie — to ci odpowiem!
 Zatrzasnęła drzwi za sobą.