Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/262

 Poszła do swego buduaru wzięła elegancki arkusik papieru i napisała.
 — Tercew się wygadał, trzeba go sprzątnąć do jutra.
 Zakleiła kopertę, przyłożyła markę, narzuciła na siebie okrycie, kapelusz i wyszła na spacer z Nataszą. W skrzynkę pocztową wsunęła bilecik, i już zupełnie spokojna wróciła. Wacław kazał sobie podać obiad w gabinecie, a nazajutrz bardzo rano poszedł do restauracyi, gdzie mu Tercew naznaczył, że będzie po owe tysiąc rubli.
 Ale Tercewa nie było.
 Dzień przeszedł, jak zwykle; po biurowych zajęciach, Barcikowski udał się do Iłowicza. Zastał starego w bardzo dobrym humorze, ożywiły go morskie kąpiele, z Julią był widocznie w zgodzie.
 — A, jesteś. Cóż, byłeś w Gródku?
 Wacław nic nie odparł, usiadł ciężko w fotelu i dopiero po chwili począł mówić jakimś nieswoim głosem.
 — Ja do wuja przyszedłem na ważną rozmowę. Czy nas tu nikt nie słyszy?
 — Nie, zresztą nie rozumieją po polsku.
 — Wuju, ja jestem prawie pewny, że moja żona źle się prowadzi. Dowiedziałem się strasznych rzeczy.
 — No, no, cóż tam nowego?
 — Morduchow jest jej kochankiem.
 — Morduchow. To nowina! Jakto — więc tyś o tem nie wiedział!
 — A któż wiedział!
 — Cały świat. Już nawet o tem nie mówią, to takie stare. Przecie to ci zrobiło ka-