Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/267

ko na gadanie Tarcewa ją sponiewierał. Może tego znieść nie mogła, że to cierpi! Porwała go rozpacz, złość na siebie i żal tego bóstwa!
 — Doktora! — krzyknął do służby.
 — Jestem! — odpowiedział głos znajomego medyka, domowego ich lekarza.
 Odsunął służbę, szybko do łóżka przystąpił, tylko spojrzał i zawołał:
 — Papieru!
 Prędko napisał receptę i rzekł do Wacława:
 — Nic, nic! Za wiele zażyła chloralu, żeby spać, a za mało, żeby umrzeć!
 I zabrał się do ratunku.
 Nad ranem Saszeńka przyszła do siebie. Poznała doktora.
 — No, cóż słychać na tamtym świecie? — spytał.
 Zmarszczyła brwi, ujrzała męża i odpowiedziała:
 — Spokojniej, niż tutaj.
 Wacław zrozumiał bolesny wyrzut, pochylił się nad nią, wziął za rękę.
 — Takeś mnie śmiertelnie wystraszyła! — szepnął.
 Patrzała na niego surowo, ale nie cofała ręki. Teraz był gotów do nóg jej paść i przepraszać, już był wdzięczny, że go nie odtrąca.
 — Co mi się stało doktorze? — spytała cicho.
 — Zatruła się pani chloralem. Jak można być tak nieuważną!
 — Głowa mnie bardzo bolała, po drodze byłam bardzo zmęczona, spać nie mogłam.