Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/268

Ręce mi się trzęsły, nie byłam zupełnie przytomna.
 Tłumaczyła się słabym głosem.
 — No, Bogu dzięki, szczęśliwie się skończyło, ma pani naukę bolesną na drugi raz. Żegnam państwo, wpadnę wieczorem.
 Gdy wyszedł, Wacław uklęknął przy łóżku, ręce jej do rąk przyciskał.
 — Przebacz mi, Saszeńka. Byłem brutalny, ciężko cię obraziłem. Straciłem przytomność na razie. Ten łajdak mnie odurzył.
 — Było go zabić! Nogami zadeptać. Miałeś racyę go niecierpieć, poznałeś się na nim. Nigdy sobie nie daruję, żem go trzymała wbrew twej antypatyi. To swołocz! Więc to Morduchow i on mają być moimi kochankami!
 Roześmiała się pogardliwie i nawet nie raczyła się tłumaczyć.
 Była smutna, rozżalona i nagle zaczęła płakać.
 Utulił ją w objęciach — i tak się pojednali.
 Wyszedł z sypialni upojony na nowo szałem, na nowo rozkochany — i szczęśliwy.
 W biurze był wesół i rozmowny, tylko mu się pracować nie chciało. Najchętniejby marzył, jak młodzik.
 — Czytaliście wczorajsze depesze? — Któryś z kolegów go zagadnął, gdy wychodził.
 — Nie miałem gazet w ręku. Jest co ciekawego?
 — Ano, bardzo. Złapali mordercę Jermołowych.
 — Tak prędko.