Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/269

 — A wiecie kto! To najciekawsze, Fomow!
 — Fomow? Jaki Fomow?
 — A ten! Były gubernator. Krewny Morduchowych.
 Wacław stanął, jak wryty, osłupiał.
 — Być nie może! Fomow! To jakiś bąk policyi. Toć i mojej żony krewny. To fałszywy ślad, to nie może być!
 — Jak to nie może być. Toć go złapali na kolei z pieniędzmi i przyznał się.
 — Przyznał się?
 — Kategorycznie, bo gdy go aresztowano, w łeb sobie palnął.
 — I zabił się?
 — Jak drut, ani drgnął!
 — Chryste Panie! Fomow morderca i złodziej.
 — Dla Morduchowych nadzwyczaj nieprzyjemna sprawa — pewnie zamażą. Młody już wczoraj wyjechał.
 — To okropne. Żona moja słaba, nic nie wie, muszę ją przygotować!
 I poszedł wzburzony do domu, ale się spóźnił. Saszeńka już wstała, zastał ją we łzach, nad gazetą, zaczął tedy, jak mógł, uspokajać.
 — No, nie desperuj. W każdej rodzinie znajdą się potępione dusze. Gdzie wstydów niema i plam. On twój daleki krewny, nie każdy nawet wie o tem pokrewieństwie. Patrz, Morduchowym gorzej, oni go protegowali, a teraz ludziom wstyd oczy pokazać! Uspokójże się, Saszeńka — szkoda twego żalu po takim łajdaku.
 Opanowała się, otarła oczy.