Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/279

cierpieć ciężej, bo mu spazm wykrzywiał bladą twarz, a oczy zapadały w głąb i zasnuwały się mgłą.
 O cierpieniu swem nigdy nikomu nie wspominał.
 Zony nie chciał trwożyć, zresztą nikogo to bardzo nie obchodziło.
 Co go bolało więcej: ciało czy dusza, to on jeden tylko wiedział — i milczał.
 Pewnego takiego wieczora usłyszał dzwonek w przedpokoju, kroki lokaja — potem długie szepty i targi u drzwi. Wreszcie służący wszedł i rzekł:
 — Przyszła jakaś mała dziewczynka i chce się koniecznie z panem widzieć.
 — To ją wprowadź!
 Weszła mała figurka, dygnęła i poczęła mówić prędko zdyszanym głosem:
 — Mamasza mnie przysłała do pana, żeby pan prędzej przyszedł, bo nasz stary umiera i jego grabią.
 — Co za stary?
 — Generał Iłowicz. Wynoszą meble i srebro i obrazy, wszystko, a on pana woła, ale nikt go nie słucha, więc mamasza mnie kazała biedź pod sekretem.
 — A któż jest twoja matka?
 — Kucharka. My polaki, to mamasza się boi odezwać. Niech pan jej nie zdradzi.
 Wacław prędko się zebrał i wziął ze sobą małą na dorożkę.
 — A twoja matka skąd? Dawno tutaj — u pana Iłowicza służy? — badał.
 — Pewnie, że dawno, bo ja nie pamiętam. Ojciec był żołnierzem, i został u pana lokajem. Potem matka z Polski przyjechała do niego.