Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/281

nie pomodli. Żeby księdza! Ale się boję — nie rozgrzeszy. Trzydzieści lat, może więcej, nie byłem w kościele.
 — Poszlę po księdza! — szepnął Wacław.
 — Poszlij Weronikę, kucharkę. Ty nie odchodź!
 Barcikowski dał znak małej, która czekała rozkazów w kącie. Skinęła głową i znikła.
 — Kto tu był? — spytał Iłowicz.
 — Córka kucharki, ona to mnie sprowadziła.
 — A gdzież Julia, dzieci?
 — Są. Czy zawołać?
 — Nie. Po co ja im. Boją się śmierci. Testament znajdziesz u notaryusza Warłamowa. Ty wykonawcą. Daj Weronice sto rubli. Znajdziesz je w książce, tej tam, na oknie. Weź zaraz, bo potem zginą.
 — Może zatelegrafować po synowca wuja?
 — Nie przyjedzie. To zakuty polak. Jeść nie ma co, ale powiedział, że ani mnie widzieć nie chce, ani grosza po mnie nie weźmie do rąk. A on dotrzyma!
 Umilkł wyczerpany i oczy przymknął.
 — Szkoda życia! — szepnął po chwili. — Żeby kto swój był — pożałował!
 Tu się wzdrygnął.
 — Zawołaj Weronikę. Niech pacierze mówi — nasze! Może ksiądz przyjść nie zechce!
 — Mama poszła po księdza, ale to daleko! — ozwał się z kąta głos dziewczynki. — Ja pacierze wszystkie umiem!
 — Mówże, głośno, powoli!
 Mała zbliżyła się, uklękła i poczęła z wielką powagą Ojcze nasz.
 Iłowicz za nią półgłosem powtarzał. Po