Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/29

 — Filip, może ci pomódz!
 — A gdzieżeś podziała panicza?
 — Przyszedł do naszego ogródka ten wujaszek, co to przyjechał, powiedział Waciowi, że go ze sobą zbierze, kazał pokazać kajeta i książki, poszli do domu, a ja tu! Dlaczego ten wujaszek ma Wacia zabrać?
 — A no, pewnie do szkoły. On się tu na nic nie zdał, niech jedzie!
 — A jak on pojedzie z wujaszkiem, to jakże będzie z ogródkiem. Może on i króliki z sobą zabierze?
 — Głupiaś. I króliki i ogródek ja obejmuję pod moją władzę. A ty będziesz musiała mnie słuchać.
 Była to dla Jadwini tak straszna ostateczność, że usiadła w piasku i poczęła płakać. Filip wyjrzał z dołu.
 — A co? Boisz się mnie, ty mała. To dobrze!
 Jadwinia szlochała coraz bardziej.
 — Czego ryczysz? Przecie ciebie nie biję. Jak mnie będziesz słuchać i przysięgniesz mi wierność, będę dobrym wodzem!
 To wcale nie uspokoiło dziecka. Zanosiła się łkaniem. Szczęściem opodal za płotem, ścieżka szła od piwnicy i wracała nią pani Barbara. Dzieci jej nie widziały, aż stanęła nad samym dołem.
 — Co ty tu robisz, Filipie? — spytała swym łagodnym, cichym głosem.
 Chłopak obejrzał się przerażony i pierwszy ruch był — do ucieczki. Myślał, że to babka.
 Ale przed matką nie uciekał nigdy. Pozostał tedy i odparł spokojnie:
 — Jaskinię sobie kopię!