Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/299

na swego zastępcę w Ładyniu? — dodał z uśmiechem.
 Filip, zarażony tym śmiechem, błysnął też zębami i tracił sztywność.
 — A jakże. Trzeba przecie, żeby mnie kiedyś zluzował. Młodszego do siebie weźmiemy, tak żona wybrała. Nie mamy już innego dziedzictwa, tylko Ładyń!
 Zasępił się, głowę zwiesił.
 — Brat pana został przy majątku?
 — Albo on brat. My go nie znamy, i bodajby o nim Bóg zapomniał.
 Hrabia spostrzegł, że dotknął żywej rany, więc rozmowę skierował na gospodarstwo, a wtedy Filip się rozgadał swobodniej, zapomniał swej nieśmiałości i wróciwszy do domu, rzekł:
 — Straszny to ten nasz hrabia nie jest, ale mało wie, co ma, i nic się na roli nie rozumie.
 — Na to cię trzyma, żebyś ty rozumiał. Cóż, podwyższył ci pensyę? — spytał Barcikowski.
 — Chciał, alem odmówił. Dość mamy! Co ma pan myśleć, że go ze skóry chcę drzeć, jak cham!
 — Dobrześ zrobił — mruknął stary.
 — Możeś ty nie rada? — spytał Filip żony, gdy milczała.
 — Byle zdrowie! — odparła z uśmiechem. Niedostatku nie cierpiemy, dla dzieci starczy, dobrze nam ze sobą, po co żądać więcej?
 Istotnie, było im dobrze. Trochę pusto i tęskno czasem, gdy dzieci po wakacyach zabierała do Warszawy Jadwisia, ale w pracy niepostrzeżenie mijały miesiące, przychodziły święta, dzieci przyjeżdżały zdrowe, szczęśliwe,