Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/30

 Pani Barbara przytuliła do siebie Jadwinię, ocierając jej łzy i całując w głowę. Dziecko przytuliło się do niej, objęło rękami. Nie pytała, czego płacze, ale pocieszała, dziecko się nie skarżyło, ale przestało łkać. Usiadła z niem na ziemi, na skłonie dołu i spytała dalej Filipa.
 — A pocóż ci jaskinia?
 — Żeby mieszkać!
 — W piasku nic nie zbudujesz, chyba dasz podpory w tym twoim korytarzu.
 — Jakto?
 — Ano, po bokach utwierdź kołki i na nich połóż deskę, wtedy ci się piasek nie osypie.
 — To prawda! — rzekł uradowany. — A kto mamę nauczył?
 — Czytałam to w książce, gdzie opisują przygody jednego rozbitka na bezludnej wyspie.
 — I on sobie jaskinię zrobił?
 — Zrobił sobie mieszkanie i sprzęty i broń i odzież.
 — Tak, — sam??!!
 — Sam, i bez żadnych narzędzi, bo z okrętu rozbitego uratował tylko życie.
 — A jakże on to zrobił?
 — Żebyś chciał posłuchać, tobym ci to przeczytała.
 — Kiedy?
 — Ano, wieczorem, albo rano! Ale ciebie nigdy w domu nie ma, i gdy cię wołam — uciekasz.
 — Nieprawda! Umyślnie od mamy nigdy nie uciekam, ale nie mam czasu siedzieć w domu, a jak wpadnę w ręce pana Tudwina, albo