Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/303

 — Uchowaj Boże, żyje i zdrów, ale odpoczywa.
 — Babka umarła?
 — Tak, już cztery lata temu. Osmdziesiąt lat miała. Paraliż! Dwa dni tylko chorowała.
 — Iłowicz też umarł?
 — Czytałem w gazetach.
 — Ja go pochowałem.
 — Onże cię wychował!
 Zapanowała chwila milczenia.
 — A dzieci twoje? — zagadnął Wacław.
 — Uczy się w Warszawie cała trójka, pod opieką Jadwisi. Na święta to wszystko zjedzie za miesiąc. Nie mam z nimi żadnego kłopotu, dobrze się uczą i zdrowe, jak orzechy. Nawet mnie mało kosztują, bo starszy — taki knot — ale już mniejszym korepetycye daje, i pierwszym jest w klasie, a młodszego mój hrabia wziął na swój koszt, bo ma mnie kiedyś w Ładyniu zastąpić.
 — Szczęśliwy jesteś — szepnął Wacław. — Tylko potem chłopców do szkół w Petersburgu nie oddawaj.
 — Za granicę ich wyślę, na zachód. Młodszy agronomię skończy — posadę ma — a starszy i tak kawałek chleba znajdzie, gdy będzie fach miał. Niema tutaj na czem siedzieć.
 — Szczęśliwy jesteś! — powtórzył szeptem Wacław.
 — Nikomu nie zazdroszczę, dzięki Bogu.
 — Ale mnie pewnie nie darowałeś?
 Filip spojrzał na niego, miał szorstką odpowiedź na języku, ale widok tej ruiny człowieczej go zreflektował.