Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/306

się. Teraz jeszcze bardzo słaby jestem, aleś mi zdrowia dodał. Dziękuję ci, żeś przyjechał.
 — Jeśli chcesz, przyszlę ci naszego doktora jutro.
 — Nie, nie, tylu już mnie leczyło. Wiem, co mi jest; wyzdrowieć nie mogę i nie warto. Tyś mi pierwszy ulgę sprawił. Nie będę się czuł tak samotny. Odwiedź mnie jeszcze kiedy.
 — Bylebym czas miał, to przyjadę. U nas już gorzelnie w ruchu, to mi trudniej się wydalić. Ot i teraz już spieszyć muszę. Mam nadzieję, że cię za drugim razem zdrowszego zobaczę.
 — Jeszcze mam do ciebie jedną prośbę Wygnałem Brechunowa, chciałbym dostać tutejszego człowieka. Ty znasz ich pewnie wielu. Przyszlij mi kogo.
 — Dotrze. Postaram się.
 W Ładyniu Muszka z ojciem niecierpliwie oczekiwali jego powrotu.
 — No i cóż! — spytali oboje, gdy wszedł.
 — A no, zastałem prawie trupa i litość mnie wzięła. Boże, co się z nim zrobiło. Toć on wygląda na ośmdziesiąt lat i niewiadomo, czy do świąt pociągnie.
 — I sam jest w tej biedzie? — zdziwiła się Muszka.
 — Sam. Musiała tam w rodzinie zajść jakaś katastrofa, bo i gadać o niej nie chciał.
 — Trzeba go było zaprosić — rzekła nieśmiało, patrząc na nich.
 — Zaprosiłem — odparł Filip — możem źle zrobił, nasze nieboszczki będą nie rade, ale on bardzo wygląda nieszczęśliwy.