Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/307

 Stary Barcikowski się odezwał:
 — Nieboszczki u Chrystusa, który łotra do świętych ze sobą zabrał. Dobrześ zrobił, ale mnie się widzi, że on nie przyjedzie.
 Jakoż minęło parę tygodni i z Gródka nie było wieści. O przybyciu i chorobie Wacława napisała Muszka do Jadwisi, ale i ta zbyła to milczeniem — i tak o tym dogasającym bracie zapomnieli, czy też nie chcieli wspominać.
 Dopiero gdy dziatwa zjechała z ciotką na święta, spytała Jadwisia Filipa, gdy byli sami we dwoje:
 — Cóż, umarł ten?
 — Nie, boby mnie uwiadomili.
 — Byłeś u niego drugi raz?
 — Nie. Myślałem, że tu przyjedzie.
 Milczeli chwilę, wreszcie Jadwisia rzekła:
 — Trzeba się dowiedzieć, jak mu jest.
 — Ano, to pojadę! — odparł lakonicznie Filip.
 Na parę dni przed wigilią ruszył do Gródka. Zastał Wacława zdrowszym. Siedział w sypialni i czytał. Ucieszył się na widok brata i przez parę minut się ożywił, potem, jakby wyczerpany, umilkł, zgarbił się i patrzał szklanemi oczami w próżnię.
 — Dlaczegożeś nie przyjechał do nas? — zagadnął go Filip.
 Uśmiechnął się dziwnie.
 — Trudno mi na cośkolwiek się zdecydować!
 — Kiedy tak, to cię ze sobą zabiorę. Przyjechały dzieci. Jadwisia też rada cię zobaczyć. Nie masz żadnej wymówki. Zabawisz u nas przez święta.