Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/308

 — Poco ja wam potrzebny. Chory jestem, bez ducha. Popsuję wam zabawę.
 — Cóż znowu. Sam się rozerwiesz, a my nie przez ceremonię prosimy.
 — Będziecie mieli gości, a ja tak nierad ludzi widzę. Dziękuję ci, ale nic wam po mnie.
 — Dajże pokój! Jeśli ludzi się boisz, to wrócisz pierwszego dnia świąt. Teraz będziemy sami zupełnie. Każ twoje konie wysłać, a ze mną pojedziesz. Wrócisz, kiedy zechcesz.
 Wacław myślał chwilę.
 — Chcesz mi swą rodzinę i szczęście pokazać. Słuszne — powinienem to zobaczyć — rzekł głucho i wstał, żeby się przebrać.
 Po chwili wyjechali razem. Sanna była wyśmienita i świeże, mroźne powietrze ożywiło chorego.
 — Dobrze żeś mnie wyciągnął! — rzekł do brata.
 Zaczął mówić o gospodarstwie w Gródku, pytać i radzić się i dopiero dojeżdżając do Ładynia, posępniał, niespokojnie się oglądał.
 Na spotkanie do sieni wyszła Muszka, powitała go poczciwym uśmiechem i troskliwem pytaniem o zdrowie. Jakże był jej wdzięczny. Pochylony, pocałował jej rękę.
 — Bratowa mi tem powitaniem najlepsze dała lekarstwo — odparł wzruszony.
 — Postaramy się, żeby było trwałem i skutecznem. Z góry tylko przepraszam za dziecinny hałas w domu. Po przymusie szkolnym szaleje trójka, a ja nie mam serca ich krępować.
 — Ja im łby poukręcam, jeśli nam będą zawadzać! — wtrącił Filip.
 — Żebyś ich jeszcze do większej swawoli