Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/312

 Walka, litość mignęła jej w twarzy, postąpiła żywo ku niemu, podała mu rękę i pocałowała go.
 — Takeś się zmienił. Musiałeś ciężko chorować — szepnęła wzruszona.
 Spazm go zdławił za gardło. Żeby byli sami, zapłakałby i jej by wszystko wyznał. Ale nie byli sami, więc ją tylko długo uścisnął i szepnął:
 — Tak chorowałem i — umarłem.
 Usiedli obok siebie; widząc, jak jest wzruszony, rzekła:
 — Przedstawiam ci moją imienniczkę. Nieprawda, jak ona do naszej matki podobna. Chodźno, Dziuniu!
 Dziewczynka podeszła, płonąc, jak mak. Dygnęła, podnosząc na obcego wielkie, ciemne, marzące oczy — oczy pani Barbary.
 — Nie pamiętasz mnie? — spytał, przyciągając ją ku sobie. — Widzieliśmy się kiedyś?
 — Pamiętam — szepnęła i spojrzała na ciotkę. — Stryj był wtedy, jakeśmy z Gródka wyjechali, ja byłam jeszcze mała.
 — Patrzajcie, a teraz możeś dorosła? Może za mąż się wybierasz? — zaśmiał się Barcikowski.
 — Nie, ja za mąż nie wyjdę. Z mamusią i ciocią będę w domu.
 — I cóż będziesz robić w domu?
 — Będę chłopskie dzieci uczyć!
 — Śliczny projekt. Poczekaj, powiem no policyi, niech cię do ciupy wsadzą — droczył się stary.
 — To i co? Wszyscy wielci i święci ludzie byli prześladowani. Ja się nie boję!