Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/315

 Spojrzeli wszyscy mimowoli na Wacława, a on dodał:
 — Czego cię w domu uczą — to prawda!
 — Stryju — zagadnął nagle mały Sewerek — a u stryja chłopcy są — tacy, jak my?
 — Nie, niema takich — odparł.
 — Ja tak i myślałem — poważnie rzekł mały.
 — Dlaczego? — spytał.
 — Boby ich stryj do domu sprowadził na święta.
 — Przestańcie nudzić stryja! — zawołała niecierpliwie Muszka. — Myślicie, że każdy lubi słuchać dziecinnych bredni!
 — Dziunia się nie odzywa. Ta najmniej ma do mnie zaufania. A ja słyszałem, że Dziunia ładne wiersze umie i będę prosić o deklamacyę.
 Dziewczynka poczerwieniała, a Kazik wtrącił:
 — Ja więcej umiem od niej — tylko ona za to lepiej umie śpiewać.
 — Urządźcie mi tedy koncert.
 — Jeszcze czego? — zaprzeczyła Muszka.
 — Proszę bratowę o tę łaskę. Tak rad posłucham poezyi i pieśni. Pozwólcie, proszę.
 — Zaśpiewają ci i wyrecytują, ile zechcesz! — odparła Jadwisia. — Ale nie spodziewaj się osobliwości. Umieją stare rzeczy — cośmy recytowali i śpiewali, dziećmi będąc.
 — To właśnie chciałbym jeszcze raz usłyszeć! — rzekł cicho. — A ty śpiewasz?
 — Uczyłam ich.
 — Ja też umiem wiersze! — pochwalił się mały.