Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/317

 Zakrył twarz rękami.
 — Żeby sekundę zapomnieć o tamtem!
 Jadwisia wstała, poszła do fortepianu, otworzyła go i poczęła grać jakąś pieśń Moniuszki. Mrok wczesnego zimowego wieczoru zalewał pokój. Lokaj rozpalił na kominie, cicho wszedł stary Barcikowski, zanim wśliznęła się Dziunia, umieściła się u kolan dziadka i słuchała w skupieniu.
 Stary pykał z długiej fajki i gładził pieszczotliwie główkę dziewczynki. W jadalni zapalono lampę i przez otwarte drzwi widać było Muszkę rozmawiającą z Filipem. Droczyli się wesoło ze sobą, serdecznie do siebie uśmiechnięci.
 Wacław wpatrywał się w ten obraz smutnemi, znękanemi oczami paryasa.
 Wtem wniesiono lampę i jednocześnie odwołano Filipa. Wyszedł i wrócił po chwili.
 — Jest do ciebie posłaniec z Gródka! — rzekł wahającym głosem.
 — Do mnie? — zadziwił się Wacław. — Cóż się tam stało?
 — Żona twoja przyjechała i przysłała po ciebie.
 — Żona moja! — drgnął i śmiertelnie pobladł.
 Jadwisia przestała grać. Czar prysnął, wracała rzeczywistość życia.
 Chwilę siedział Wacław, jak skamieniały, potem spojrzał w około, dziwne miał spojrzenie i dziwny głos, gdy wymówił:
 — A no, to muszę jechać tam!
 — Przecie nie na noc! Śnieg zaczyna padać i zadymka się zrywa — rzekł Filip.
 — To właśnie dobrze! Każ zaprzęgać. Im