Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/319

do sieni. Ucałował milcząc dzieci, począł się spiesznie ubierać.
 — Żeby w zadymkę drogi nie zgubić! — zatroskał się Barcikowski.
 — Nie! Znam ją!
 Filip przeprowadził go jeszcze na ganek i rzekł do furmana:
 — Jedźno lepiej na Przeklęty Młyn, bo błotami zabłądzisz, a tam trakt pewny i widny!
 — Stoi jeszcze ten młyn? — spytał Wacław.
 — Przecie ma nas wszystkich przetrwać! — odparł, śmiejąc się, Filip.
 Obok woźnicy na koźle siedział drugi chłop.
 — Ktoś ty? — mruknął Wacław.
 — To panie ten posłaniec! — odparł woźnica. — Wziąłem go dla bezpieczeństwa. Zadymka się zrywa.
 — No, ruszaj. Bądź zdrów Filipie!
 — Szczęśliwej ci drogi.
 Konie ruszyły, zabrzęczały janczarki, mignęły oświetlone okna i doleciały stłumione dźwięki fortepianu i zapadli w noc, w ciszę, w biel śniegu, który sypał z nieba i leciał kłębami, gnany wiatrem.
 Wacław otulił się szubą, zgarbił i siedział nieruchomy, wkrótce brzęk dzwonków zlał się z ciszą, nie dochodził uszu, sunęli bez szelestu, tylko wicher chwilami wył i gwizdał.
 Chłopi milczeli także, przez uszanowanie dla pana. Droga była jeszcze pewna, sadzona, hrabska droga.
 Wacław oczy zamknął. Różnokolorowe kręgi latały mu za powiekami, w głowie szumiało, jakby szedł pod wodę i tonął. Nie wiedział, ile czasu to trwało, gdy otworzył oczy,