Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/32

 — I owszem! Gdzież twoja ryba?
 — Zobaczę, czy się co wzięło.
 — Gdzie? Zastawiasz więcierze?
 — Oho, chłopy zastawiają, ja wytrząsam. Oni później odemnie wstają.
 — Ależ to kradzież, Filipie.
 — Nieprawda! Babunia gniewała się na Sawę strażnika, że pozwala chłopom u nas kosze zastawiać. Sawa pozwala, bo mu za to dają wódkę, ale ryba nasza — ja zabieram.
 — I cóż z nią robisz?
 — Nic, do wody wrzucam. Czasem komu dam.
 — Komuż?
 — Bazylowej! — odparł niechętnie.
 Bazylowa była to stara niańka, emerytka, która jedna w całym dworze lubiła urwisa.
 Pani Barbara zrozumiała nagle, że ta stara chłopka potrafiła lepiej od niej oswoić dzikie dziecko.
 — A czemużeś mnie nigdy nie dał?
 — Czy ja wiem, co w domu robić? — mruknął. — Tam wszyscy na mnie krzyczą, a pan Tedwin linię mi na łapach onegdaj połamał.
 — Bo trzeba się uczyć, dziecko. Widzisz, Wacio się uczy, za to go ten wujaszek chce z sobą zabrać do szkół, gdzie jest mnóstwo kolegów.
 — Niechby mnie spróbował stąd zabrać. Za nic bym nie poszedł! — oburzył się Filip. — Ja się nie chcę uczyć, ja chcę pracować!
 — Nauka jest najlepszą pracą.
 — Nieprawda — pan Tedwin mówił, że trzeba się uczyć, żeby módz panować i nic nie robić. Wacio to lubi, ja nie chcę.
 — A czemże ty chciałbyś być?