Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/320

ujrzał przed sobą chaos szarobiały wirujących płatków.
 — To śmierć swe kwiaty otrząsa! — pomyślał — Niedaleko jest!
 Byli już w zupełnej pustce piasków i błot.
 — Daleko jeszcze do młyna? — spytał.
 — Chyba już blizko. Mało co poznać można za śniegiem.
 — Za godzinę będziemy w domu! — dodał chłop.
 Wacław się poruszył, czegoś szukał w kieszeni.
 Potem znowu siedział nieruchomy, wypatrując oczami młyna w tumanie.
 I nagle zaczerniło coś z boku, konie zapadły w zaspę, zwolniły kroku, młyn rósł, olbrzymiał, wydawał się przeraźliwie wielki.
 Wicher zajęczał w około szkieletu, uderzył w śmigi, chłopi się obejrzeli trwożnie i nagle rozległ się wystrzał, konie się porwały zestraszone.
 — Co to! Trzymaj! — krzyknął posłaniec.
 — Jezus Marya, to pan! Stój, stój!
 Osadził furman konie, zeskoczyli obadwa
 Wacław się w tył przechylił, szuba się rozsunęła, charczał i drgał.
 Trwało to kilka sekund, potem całkiem opadł, zwisł za sanki, ręce odrzucił i znieruchomiał. Tedy zobaczyli, że z boku buchała krew, a na śnieg z martwej ręki wypadł rewolwer.
 — Chryste, zabił się! — jęknął furman.
 — Już i doszedł! — dodał szeptem chłop.
 — Co robić? Wracać?
 — Czego? Do domu go wieźmy! Niedaleko!
 Tu się obejrzał, skamieniał.