Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/33

 — Ja będę wielkim siłaczem i takim chytrym, że mnie nikt nie okpi!
 — Okpi cię biedaku każdy, kto czytać i pisać będzie umiał. A ja myślałam co innego o tobie.
 — Co mama myślała?
 — Myślałam, że gdy Wacio do szkół pójdzie, ty Jadwinią się zaopiekujesz, mnie pomożesz, a jak wyrośniesz, babunię wyręczysz, będziesz gospodarzem, naszą pomocą i podporą!
 Chłopak się zamyślił i milczał.
 — A ty Jadwinię krzywdzisz, do łez doprowadzasz. To nieszlachetnie, boś silniejszy a ona malutka.
 — Ja jej nie krzywdziłem, ona beczy, sama nie wie, po co. Ja jej nic złego nie zrobiłem. Co mi za sława z taką figą wojować.
 — Wojować godzi się z silniejszym, a ze słabszym to wstyd.
 — Jabym i mamie pomógł, ale proszę mi konia dać! — zawołał nagle.
 — Konia, a to po co?
 — Bo będę miał swoje gospodarstwo i mamine. Trzeba mi koniecznie konia.
 — Żeby cię zrzucił i pokaleczył.
 — O jej! Małom się ja na chłopskich najeździł i jeszcze mnie żaden nie zrzucił. Na łące złapię i jadę. O jej!
 — Konia ci darować nie mogę, bo nie mam, ale mogę ci dać to kasztanowate źrebię od ogrodowej klaczy, jeśli mi za nie odsłużysz i będziesz posłuszny.
 — Oho, mama zechce, żebym siedział w szkole nad książką. Tego ja nie mogę obiecać, bo nie wytrzymam. Nie cierpię pana Tedwina, bo on podły.