Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/35

i zaraz się przedarło, żeby nie koszula mocna, tobym spadł.
 — Ach, Filip, jakże ty się wujowi pokażesz?
 — Niech się mama nie martwi. Zjem kolacyę u Bazylowej, co mi za ciekawość — wuj!...
 — Ależ musisz przyjść, dziecko. Co sobie wuj pomyśli?
 — A zkądże on o mnie wie? Pewnie pan Tedwin mnie ogadał przed nim!
 — Et, bredzisz. Chodźże ze mną. Dam ci niedzielny garnitur, przynieś buty!
 Chłopak się kopnął do oficyn, ale za pierwszym klombem zmienił kierunek i popędził w ogród.
 Tam nad rzeką, na łączce pasła się klacz, obsługująca ogród i dwór.
 Chłopak, opodal jej, w trawie usiadł i począł źrebię oglądać pożądliwym wzrokiem.
 Może je posiąść, ale jakim kosztem? Ciężką walkę toczył z sobą, jednak pokusa była za ponętna. Zerwał się, źrebię złapał za szyję, pocałował w chrapy — i poleciał do Bazylowej po buty.
 Przy kolacyi Iłowicz poznał tedy całą gromadkę w komplecie, ale uważał tylko na Wacia: Stanowczo z lekko rzuconej propozycyi, doszedł do prawdziwej chęci zabrania ze sobą ładnego, inteligentnego dziecka. Bawiła go myśl, że sobie wychowa chłopaka, że będzie miał zajęcie i rozrywkę, a znajomych zaintryguje — tym nabytkiem.
 Na tamtych dwoje ledwie spojrzał.
 Pani Anna opowiadała mu swe gospodar-