Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/66

 — Tak sobie! — odparł. — Trzeba wszystko umieć zrobić!
 — Czemuż nie chcesz umieć czytać i pisać?...
 — To już Wacio będzie umiał za dwóch! Ja chcę pracować.
 Przekonania chłopskiego, że nauka jest próżniactwem, nie można mu było z upartej głowy wybić.
 — Więc chcesz być pastuchem, czy parobkiem? — woła matka z rozpaczą.
 — Zobaczy mama, czem ja będę! — mówił z gęstą miną. — Ja będę nad wszystkich silniejszy!
 Minęła zima, przyleciały skowronki i dzikie gęsi, kra spłynęła z rzek, spleśniała ziemia wyjrzała z pod śniegu, dzieci objęły w posiadanie ogród, i zwiedzały zeszłoroczne kryjówki i coś ze sobą radziły po kątach.
 Pewnego dnia na obiad przyszła tylko Jadwinia, zapłakana, wystraszona.
 — Gdzie Filip? spytano.
 — Nie wiem! — odparła lakonicznie.
 Cały dzień nie wyszła, siedziała w kącie, popłakując.
 — Co ci, dziecko! Może cię Filip skrzywdził? — badała matka troskliwie.
 — Nie! — odpowiadała połykając łzy.
 Na wieczerzę Filip się nie pokazał. Szukano, wołano, bezskutecznie.
 Noc zeszła w trwodze i niepokoju. Rano, rozesławszy gońców na wsze strony, wzięto na spytki Jadwinię.
 Długo się wykręcała, wreszcie wyznała:
 — Filip popłynął aż do morza na bezlud-