Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/75

 — Jakaś stara pani.
 — Aaa, a wsypała co do niej?
 — Nie, tylko ta mała, co tam jest, wrzuciła mi do szklanki swoją bułkę.
 Bazylowa podumała chwilę i głową potrząsła.
 — Nie może być! — zdecydowała.
 Filip patrzał w sufit i sapał oburzony.
 — Oszukali mnie, ciągle zwodzą! — wybuchnął. — Ja im urządzę sztukę!
 — No, no! Powiedz-że mnie.
 — Nie powiem nikomu. Zobaczycie!
 Zerwał się i wyleciał ze stancyi.
 — Chryste Jezu! Trzeba panią ostrzedz! — zawołała babina, ogarniając się, i ruszyła do dworu.
 Pani Barbara wysłuchała ze strachem relacyi, i poczęła wołać Filipa, naturalnie bez skutku.
 Znowu szukano go wszędy i dopiero po kilku godzinach okazało się, że przebrnął rzekę, uchwycił w stadninie konia, Michałka pastucha pobił, odebrał mu uzdę, na konia wsiadł i poleciał — Bóg wie gdzie.
 Pobicie Michałka było problematyczne; zapewne ci towarzysze figlów i psot umówili się zgodnie, a owe razy i wydarcie uzdy było wymysłem dla osłonięcia pasterza przed odpowiedzialnością.
 Pani Barbara pozostała bez argumentu wobec świekry.
 — A co? Nie mówiłam ci! Oddać go Barcikowskiemu, kiedy brać chce! Nie dasz mu rady! Cóż, katować go będziemy! Co to pomaga! Codzień gorzej! Wstyd tylko wobec ludzi i zgryzota! To ród taki, niczem nie po-