Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/79

znam wiele dzieci, ale takiej żądzy pracy, jak w tym chłopaku, nie spotkałem w mej praktyce.
 — To dzieciństwo i fantazya. Proszę go przez tydzień utrzymać w rygorze, a zapał się skończy! — odparła babka, ramionami wzruszając.
 W tej chwili Barcikowski przyprowadził zbiega. Nie wyglądał zalękły, ani upokorzony. Patrzał śmiało swemi zuchwałemi oczami w surową twarz babki.
 — Więc tedy stanowczo przyjąłeś tu służbę? — spytała go. — Nie chcesz być w domu?
 — Nie. Tutaj chcę pracować!
 — Pamiętajże, byś wytrwał i dotrzymał do roku, bo cię napowrót nie przyjmę. Jak ci będzie źle i ciężko, z żalami nie przychodź, ani pomocy u mnie nie proś. Sam się rozporządziłeś — sam cierp! Rozumiesz?
 Chłopak głową skinął. Zaciętość miał w o czach i upór.
 — Ja nigdy się nie mażę i nie skarżę! — burknął.
 Pani Barbara przyciągnęła go do siebie.
 — No, a nie tęskno ci będzie za domem? — spytała.
 — Ja do mamy się dowiem! — odparł zcicha — a jak zarobię dużo pieniędzy, to mamie dam połowę.
 — Jak ci będzie źle i ciężko, to mi powiesz? — szepnęła.
 Zawahał się, pomyślał i głową potrząsnął.
 — Nie powiem, bo to wstyd!... Ja nie dziecko!
 — Ja nikomu nie powtórzę. Mnie możesz powiedzieć!
 Zaciął usta i zezem spojrzał na Muszkę.
 — Nie, nie powiem! — uparcie powtórzył.