Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/86

sukienkę i nabiła guza na czole, sprawa wytoczyła się przed pannę Karolinę.
 Przy wieczerzy wdał się w to i Barcikowski.
 — To Filip winien. Nie chciał mi go złapać! — płakała Muszka.
 — Czemuś nie chciał? — spytał Barcikowski chłopca, który dla swego chlebodawcy miał ogromny respekt.
 — Byłem zajęty — bąknął.
 — Nieprawda — zaprzeczyła Muszka. — Nic nie robił, bo to było właśnie południe. Na złość mi zrobił. Powiedział, żebym czekała na Wacia.
 — Aha! — zaśmiał się Barcikowski. — Twój kawaler zazdrosny.
 — Ja go nienawidzę! — wybuchła dziewczynka. — Gołąb uciekł, sukienkę podarłam i ciocia mówi, że nowej nie dostanę za karę. Ja go nienawidzę! Nigdy się z nim bawić nie będę.
 Wytrzymała w postanowieniu cały dzień następny. Byli oboje zwarzeni i markotni. Nazajutrz w południe zbiegły gołąb znalazł się w klatce. Radość ją ogarnęła bezmierna, pobiegła do Filipa, do zbożowego magazynu.
 — Toś ty złapał kapucyna? Powiedz? Gdzie był?...
 — Wielka sztuka! Był tu w grochu! — burknął.
 — I odniosłeś! Jakiś ty dobry! Jakiś ty poczciwy.
 Ucałowała go i dała karmelek.
 Uczyniła się znowu zgoda. Nie wspominała Wacia.
 A tymczasem pani Barbara pojechała na