Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/87

jego spotkanie aż do kolei i pewnego dnia zawołano Filipa ze stajni na powitanie brata.
 Obadwa zmienili się bardzo przez ten rok.
 Wacio wyrósł, jak świeca, blady był, poważny i uroczyście wyglądał w swym mundurze.
 Zdał świetnie egzamin, ale robił wrażenie wyczerpanego, i odurzonego. Uśmiechał się z wysiłkiem, mówił mało, znać na nim było przymus i rygor internatu.
 Filip przez ten rok także wyrósł, ale bardziej zmężniał. Opalony, zdrów, barczysty, miał minę zuchwałą, butną, i gdy spojrzał na brata, wcale mu nie zaimponował.
 — Coś ty taki biały, jak zmarznięty pasternak! — rzekł krytycznie. — Głodzili ciebie „prawowiedy”?
 — Popróbowałbyś egzamin zdać! — odparł Wacio.
 — Ty wiesz? Ja już służę tutaj!
 — Jaka to służba! Ja jak skończę instytut, dostanę zaraz rangę!
 — Co to takiego?
 — Będę „prokurorem.“
 — Prędko?
 — Za dziesięć lat.
 — Owa! Za dziesięć lat ja już będę gospodarzem na osobnym folwarku! Wiesz ty, mama ci konia przygotowała.
 — Mówiła mama, ale ja przez wakacye muszę dużo się uczyć! — rzekł Wacio z miną pełną godności.
 — A kolegów dobrych masz?
 — Morduchow najlepszy.
 — Po rusku gadacie?
 — A jakże! Nie wolno inaczej.