Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/94

mnie! — prosiła matka. — Myśl moja i modlitwa a tobą!
 — Włożyłam ci Mickiewicza do kuferka! — szepnęła Jadwinia.
 — Dziękuję, siostrzyczko!
 Strach przeszedł. Zmógł się chłopak, jeszcze raz ucałował ręce matki i wsiadł do bryki, w której już Filip nań czekał.
 Ruszyli. Długą chwilę trwało milczenie, wreszcie Wacław się wzdrygnął i rzekł:
 — Wierci mi w uszach ta śpiewka Jadwini. Skąd jej przyszło do głowy żegnać mnie przekleństwem?
 — Ot, śpiewała jedno po drugiem, bez zastanowienia. Przecie nie myślała o tobie.
 — Ja wiem, ale tak mi to w głowę wlazło. Brr... nie chce mi się tam jechać!
 — Boś się rozpróżniaczył. Najgorzej robotę przerwać. Za parę tygodni wciągniesz się i orzeźwiejesz. Czy będziesz mieszkał u Iłowicza?
 — Nie! Ktoby wytrzymał z tą jego kochanką!
 — Ochota dopiero mieć kochankę! — burknął Filip.
 — Każdy ma! — odparł tonem wyższości Wacław — ale nikt się tak głupio, jak Iłowicz nie urządza, żeby ją w domu trzymać! A no on dowodzi, że to taniej kosztuje.
 — A ona kto? Rosyanka?
 — Naturalnie. Zła baba na mnie, że jej nie chcę.
 — Tfu! Alboż cię zaczepiła?
 — Ojoj!
 — A tobym zęby powytrącał, żeby mnie zaczepiła!