Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/107

 — Niech idzie — szepnął.
 Jurjewicz spojrzał na frontowe okna pierwszego piętra, i rzekł:
 — Idę do gospodarza. A ten tyle ziemi tam ma, a tutaj siedzi.
 Ruszył ramionami i skręcił na schody, Kostuś poszedł do gimnazjum.
 Hrabia Ossorja, właściciel kilku kamienic w Warszawie, wielkich dóbr na Wołyniu i w Królestwie, prezes różnych dobroczynnych instytucyj, szambelan dworu, wstawał bardzo rano i Jurjewicz zastał go już przy biurze, w gabinecie.
 Wdowiec od lat kilku mieszkał z córką, wdową po Stefanie Hrehorowiczu, wnuk się przy nim wychowywał.
 Oprócz córki miał hrabia Ossorja syna już żonatego, osiadłego w dobrach koronnych i radcę w Towarzystwie.
 Gdy Jurjewicz wrócił przed kilku laty z Syberji, Horbaczewska, mająca wszędzie stosunki, wkręciła go na posadę rządcy do Ossorji. Wygnaniec dostał dużo roboty, małe wynagrodzenie, ale był z tego bardzo zadowolony i pracował z całem oddaniem. Poza tem nie było między frontem i oficyną żadnych stosunków, nigdy wzmianki o pokrewieństwie i prywatnych sprawach.
 Jurjewicz przyniósł z sobą kosztorys nowej oficyny w kamienicy na Elektoralnej i o tem debatowali z chlebodawcą, gdy do gabinetu weszła Hrehorowiczowa. Była to kobieta czterdziestoletnia, jeszcze piękna, w eleganckim szlafroku, widocznie wzburzona.
 — Proszę papy, Stefuś chrypi i chce iść do szkół.
 — Doktór był? — spytał hrabia.
 — Posłałam, ale Stefuś nie chce na niego czekać.
 — Co to jest? Chce, nie chce! Przyszlij mi go tutaj.
 Zwrócił się do Jurjewicza.
 — Bardzo przykry czas dzisiaj?
 — Deszcz ze śniegiem, jak w listopadzie.