Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/114

rubla nie postąpi od jego ceny. Powiedziałem: zdechniesz, a tobie nie sprzedam. A wy to nowy. Pierwszy raz w tych stronach.
 — Pierwszy raz po trzodę.
 — No, wstąpcie do stancji, spocznijcie, potem pokażę wieprze i pójdziem do pani. Ja zaraz idę, tylko mąkę do spichrza zamknę.
 Wiktor nie pytał o drogę, wszedł do oficyny, spojrzał na ganek i na tym progu chciał uklęknąć, ale prędko drzwi otworzył, był pewny, że ujrzy chłopaka.
 Ale w izbie u komina była sama Siemaszkowa. Obejrzała się i ofuknęła.
 — A czego? A poco? A kto taki?
 Wiktor nie wytrzymał:
 — Chłopaka niema? — zagadnął.
 — Chłopaka? Jakiego? Co macie do chłopaka? Czy was Rebeszko przysyła? Jezus Marja, to jego niema u Rebeszki?
 — To on u Rebeszki, w terminie! Ja tak spytałem — odetchnął Wiktor.
 — Jakto? Tak sobie? Kto wy? Co wam do chłopaka? Poco go szukacie? Skąd go znacie?
 Wiktor drzwi zamknął, obejrzał się.
 — Pani Siemaszkowa, ja myślałem, że zobaczę chłopaka, ja — ja — onże mój! Ja Wiktor!
 Siemaszkowa oniemiała, rzuciła się do okna, rzuciła do drzwi, potem szeptem:
 — Jezus, Marja! Czyście oszaleli! Skąd wy? Co z was się zrobiło? Jakeście przyszli?
 — Nie bójcie się! Paszport mam, ze zgonnikami znajomymi przyszedłem.
 — Jakże, szukacie tu chłopaka, a zeszłego roku stara żebraczka list od was do pani przyniosła, żeby chłopca na naukę do mechanika oddać! Może to nie wy?
 — Na paszporcie Franciszek Kafar. Prawda, poznać mnie teraz nie sposób. Rodzony ojciec by nie poznał. Żeby tu móc wrócić, umyślnie prochem się osma-