Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/118

 — Czemu nie przyszła? Zabierzesz mnie z sobą, ojcze?
 — Nie. Przyszedłem się obejrzeć, coś uradzić. My tam żyjem tylko tem, żeby tu wrócić. Tylko o tem myślim we śnie i na jawie. Tu nam być i tobie.
 — Powiadaj, ojcze, jaka matka? Do kogo podobna?
 — Jakże ci się zda?
 — Jak mnie zeszłego roku ci rodzice drudzy powiedzieli wszystko, to mi się ona jak żywa pokazała, taka jak na jednym obrazku, co mi panicz Kostuś pokazywał: taka kobieta zesłana na katorgi co jej się Matka Boska pokazuje! A wiecie ojcze, z naszej Krośny wrócił jeden z Sybiru, Adam, — na cmentarzu stróżem jest — on mi opowiadał wszystko. Och, żeby tak siła.
 I zatrząsł się cały i pięścią czemuś pogroził.
 — Cicho! Czyś oszalał! — upomniała go Siemaszkowa.
 — Trza milczeć, ale pamiętać! — rzekł Wiktor. — Pan Saturnin żyje, powodzi mu się?
 — Ojoj, czemu nie, cegielnię postawił. Ożenił się z siostrą nowego gorzelnika z Kozar. Na spółkę z Abramem Papirnym generała okradają.
 — Wuj Deremer żyje?
 — At, córkę za prawosławnego wydał, za pisarza włościańskiego, sam pije!
 — A ksiądz jaki?
 — Pożal się Boże. Po rusku śpiewać zaczął, przestali ludzie do kościoła chodzić, to niby przestał, ale o nic nie dba.
 — To któż jest nasz i Boży?
 — Któżby, nasza pani — rzekł Siemaszko.
 — Wiecie, mało się zmieniła przez tyle lat.
 — Święci Pańscy się nie zmieniają. Pobędą na świecie do pory i jako przyszli z nieba, tacy tam i wrócą.
 — Prawdę mówicie. Jako zapamiętam stara, co nas stąd wyratowała, nie zmienia się, mocy nie traci.
 — To żyje! Jak tej wiosny nie była, myśleliśmy,