Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/132

 I z widoczną odrazą i wstrętem, końcem palców podał hrabia nieszczęsny zeszyt.
 Jagodziński zastał Stefana, leżącego na łóżku, nie płakał, ale trząsł się, jak w febrze. Odmówił posiłku, nie odpowiadał, powtarzał jedno, że chce do matki. Wieczorem puszczono go do niej, wrócił zgnębiony, posępny, z jakimś tępym wyrazem wziął się do odrabiania lekcyj.
 — Hrabia mi oddał ten zeszyt. Niech go pan odniesie jutro koledze — rzekł Jagodziński. — Ja to wszystko drukowane mam. To trzeba dobrze chować. Niech pan przestrzeże kolegę, żeby w gimnazjum nie trzymał. To istotnie niebezpieczne rzeczy!
 Przez oczy chłopaka mignęło życie, radość.
 — Odniosę! — szepnął. — Byle on nie miał z mojej racji przykrości.
 — Jak pan jakiej książki rzadkiej chce, proszę do mnie się zwrócić. Z kolegami ostrożnie, można ich skompromitować. W gimnazjum ostro śledzą.
 — Dziękuję panu! — szepnął Stefek. — Będę uważał.
 Kilka dni trwało przy obiadach przygnębiające usposobienie, ale pani Oktawja zauważyła, że syn nie ma apetytu i zaniepokoiła się tem okropnie; o poprzednim wypadku matka już zapomniała, a hrabia zajął się też czemś innem, i spokój wrócił.
 Odtąd między uczniem a mentorem zapanował inny stosunek. Wprawdzie do zwierzeń ze strony Stefana nie doszło, ani się na nic nie skarżył, ale ośmielił się prosić korepetytora. Prośby były dziwne; raz naprzykład zachciało mu się jeść obiad w taniej kuchni, innym razem prosił o wskazanie, gdzieby mógł sprzedać zegarek, to znowu prosił o zaadresowanie listu do jakiegoś Sikorskiego na Oboźnej. Zrazu Jagodziński miał na chłopca podejrzenie, że się łajdaczy, że wpadł w złe towarzystwo, i zaczął go śledzić. Ale wnet się uspokoił. Sikorski był wdowi syn, bardzo ubogi, pieniądze za zegarek zostały włożone w kopertę i odesłane przez posłańca na Oboźną.