Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/140

tem dojrzał.
 — Nie, nie! Ja znam każdy jego krok i myśl. Zresztą mamy ideał korepetytora.
 Podczas obiadu znagła wuj zagadał Stefana:
 — Cóżeś taki zamyślony. Może już zakochany?
 Chłopak istotnie daleki był myślą, więc się narazie stropił i zawahał.
 — Zakochany? W kim wuju? — odparł.
 — Tego nie wiem. Może w której z koleżanek z lekcji tańca?
 — Tam niema mnie równych, same hrabianki.
 — A dlaczegóż ci hrabianki nie równe?
 — Bom tylko prosty szlachcic bez tytułu i majątku.
 — Stefek, co ty wygadujesz? — zawołała pani Oktawja. — Przeze mnie jesteś wszystkim moim równy. Skądże ci takie fałszywe upokorzenia do głowy przychodzą!
 — Kiedy ja się tem nie martwię, mamo, ani wstydzę. Ale wuj tak dziwnie spytał, ja tych lekcyj tańców nie lubię. Dobrze, że się skończą i cieszę się na naukę fechtunku.
 — Do baletu jeszcze nie masz zamiłowania?
 — Mon cher, ne l’agace pas te pauvre petit! — szepnęła matka błagalnie.
 — Nie radzę mu takich gustów, póki jest u mnie i na moim koszcie! — rzekł surowo prezes.
 Stefan spuścił głowę, zaczerwieniony. Jagodziński ośmielił się ująć za pupilem.
 — Chyba nigdy tego kłopotu nie będzie z panem Stefanem, choćby się stał miljonerem.
 Jednakże pani Oktawja wieczorem wzięła syna na spytki, nagadała mu mnóstwo morałów, przestrzegała i straszyła potępieniem.
 Rezultatem tego było, że Stefan rzekł do Jagodzińskiego:
 — Mama myśli, żem taki, jak Leoś i Alfred. Mama to mnie nic nie zna, nic, nic. Mama mnie nigdy nie