Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/145

chłopców.
 — Holender! — nazywano go.
 Pewnego dnia Misia przyszła sama, spotkali się u wejścia i razem zaczęli zataczać koła. Dziewczynce szło niezdarnie, podał jej rękę, podtrzymywał i kierował.
 — Gdzie się pan tak doskonale wyuczył? — spytała.
 — W Szwecji, dzieckiem.
 — To pan był w Szwecji?
 — Ja tu przyjechałem, mając lat dwanaście. Przedtem chowałem się zagranicą. Całą Europę znam i wszystkie sporty umiem.
 — Zazdroszczę panu.
 — A ja pani.
 — Czego?
 — Zna pani coś więcej, coś piękniejszego.
 — Co takiego?
 — Litwę naszą.
 — Ot, osobliwość! Może pan w każdej chwili poznać. To niedaleko.
 — Mnie daleko.
 — I i i, niebardzo się panu chce.
 — Albo to się ma, czego się chce!
 — A zawsze, byle mocno chcieć!
 Poczerwieniał i ukradkiem na nią spojrzał.
 — Czy pani krewna mojej babki? — spytał po chwili.
 — A jakże. Przecie to ona za mnie płaci na pensji.
 — Pani u niej bywa?
 — Bywam i tak strasznie ją kocham.
 — Strasznie! Tak jak Kostuś panią?
 — Albo on rozumie, co plecie?
 — Mnie się zdaje, że kto kocha, to milczy.
 — Albo chodzi smutny i poważny. U nas w klasie jest jedna, co ma narzeczonego. Wcale mi się nie podoba. Patrzy na nas zgóry, a najgorsze ma stopnie. Jabym się wstydziła.
 — Czego?
 — Najprzód przyznać się, że mam narzeczonego, a po-