Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/146

tem być ostatnią w dzienniku. Pewnie, że ten narzeczony o tem nie wie, boby z nią zerwał.
 — Pani pewnie jest pierwszą?
 — Nie, zwykle trzecią. Zawsze się obetnę na rosyjskim.
 — Kostuś powinien pani pomóc. On pierwszy.
 — Nieprawda. Pan pierwszy.
 — To tylko dlatego, że on często nie uważa.
 — Eee, dlatego, że pan mądrzejszy. Przecie pan wygląda jak profesor.
 — Taki stary pedant.
 Zaczęli się oboje śmiać. Na ślizgawce czyniło się gwarniej, zjawił się Kostuś i dogonił ich.
 — Ty, Misiu, dlaczego z nim łyżwujesz? — wołał zdaleka. — Obiecałaś czekać na mnie.
 — Nieprawda. Nic ci nie obiecywałam.
 — Mówiłaś wczoraj, że sama łyżwować nie będziesz. Powiedziałem, że przyjdę.
 — No, toś ty obiecał, nie ja. Nie było się spóźniać.
 — O, pewnieście się za memi plecami zmówili. Słuchaj, Stefan, to moja narzeczona. Wara ci od niej.
 Stefan poczerwieniał.
 — Jeśli mi panna Michalina potwierdzi, wtedy uwierzę.
 — Oho, panna Michalina! Dlaczego jej nie mówisz po imieniu, a ty, Misiu, także!
 — Bo nam się tak podoba — i tyle.
 — To i mnie mów: pan!
 — Jeszcze czego? Może: szanowny panie?
 — Tak! No, to żegnam państwa. Pamiętaj Misiu, że między nami skończone!
 Nadąsany zawrócił, odpiął łyżwy i znikł.
 Misia straciła humor. Oglądała się, wyczekiwała, i odechciało się jej zabawy.
 Stefan wracał do domu z rozpaczą w sercu.
 Nie kocha go, więc poco żyć? Miał najdramatyczniejsze postanowienia i zamiary, wir szalonych myśli i stra-