Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/147

szne, nerwowe podniecenie.
 Gdy tak szedł z głową zwieszoną, posłyszał, że go ktoś dopędza, wołając dyskretnie:
 — Proszę jaśnie pana!
 Obejrzał się. Sążnisty, liberyjny drab stanął przed nim i, uśmiechając się wygoloną gębą, rzekł:
 — Jaśnie pani hrabina prosi do karety.
 Spojrzał na ulicę i ujrzał, że z karety, stojącej opodal, kiwała ku niemu rączka kobieca.
 Zawrócił i podszedł. Lokaj otworzył drzwiczki.
 Kobieta bardzo piękna, otulona w sobolową rotundę, zaśmiała się do niego karminem zmysłowych warg, pokazując ząbki małe i ostre.
 — Dokąd? — spytała po francusku.
 — Do domu — odparł, całując ją w rękę.
 Była jego kuzynką po mężu, krewnym Ossorjów, ten mąż miał lat sześćdziesiąt, ona dwadzieścia kilka, uboga arystokratka, Francuzka.
 Spędzała w Warszawie już drugą zimę i spotykali się na wieczorach u rodziny. Bywała też u nich, bo należała z panią Oktawją do różnych dobroczynnych instytucyj.
 Od jesieni zaczepiała go czasem żartobliwie, wybrała parę razy do tańca, dawała na balach drobne polecenia, a czego nie mówiła słowem, dopowiadała uśmiechem, spojrzeniem, pod którem robiło mu się gorąco i trwożnie.
 — I ja do was jadę, tylko wstąpię do jubilera i ogrodnika. Montez et amusez moi.
 Był zanadto dobrze wychowany, żeby odmówić, a zarazem odczuł jakąś złośliwą radość, chęć odwetu nad Misią. Ona go nie kocha, pogardza nim, a oto ta piękna kuzynka patrzy nań tak wabnie. Już się nie lękał, przeciwnie czuł, że jest pożądanym, i było mu to przyjemne.
 Gdy usiadł obok niej, nie usunęła się i nie przestała się do niego dziwnie uśmiechać.
 — Pan wraca ze ślizgawki. Dużo tam panienek kuzynek bałamuci?
 — Wcale — żadnej. — Tam tak zimno! — uśmie-