Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/148

chnął się.
 — No, no. Na zziębniętego wcale nie wyglądamy.
 Wychyliła się z rotundy, dotknęła policzkiem jego twarzy.
 — Prawda, zimna. Faut vous rechauffer.
 I ogarnęła go rotundą. Poczuł ciepło ciała, woń perfum i pulsowanie gwałtowne krwi.
 Zakręciło mu się w głowie, jakby tuman przesłonił oczy, zrozumiał i odczuł szał.
 Miał przy ustach jej szyję, pocałował.
 Milcząc i dysząc, poddawała się pieszczocie.
 Wtem kareta stanęła.
 Usunęła się z niecierpliwem syknięciem i ukazującemu się u drzwiczek lokajowi rzuciła zmienionym głosem:
 — W Aleje, do Belwederu, a potem na Nowy świat.
 Powóz ruszył, był zmrok i dość pusto w Alejach.
 Gdy kareta z powrotem stanęła przed kamienicą Ossorjów, Stefan wysiadł sam.
 — A demain, chez les Jules! — pożegnała go szeptem.
 Stefan zastał w domu wszystkich już przy herbacie. Matka była zaniepokojona, Jagodziński bacznie nań spojrzał, dziad niechętnie zamruczał.
 Chłopak miał oczy pałające i jakiś zupełnie nowy uśmiech na ustach.
 — Co się stało, gdzie byłeś? — spytała matka.
 — Przepraszam za opóźnienie. Nosiłem łyżwy do naprawy i tam mnie zatrzymano.
 — Moje dziecko, czy nie za forsownie łyżwujesz? Taki wyglądasz zmęczony! — biadała pani Oktawja.
 — Śpieszyłem, zgrzałem się.
 — Jutro nie chodź na ślizgawkę. Jesteśmy zaproszeni na wieczór do Julków, pamiętasz?
 — Pamiętam.
 Pani Oktawja spodziewała się, że będzie się wymawiał i wypraszał, bo niechętnie bywał na tańcach, więc się bardzo ucieszyła, nie słysząc protestu.