Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/149

 Jagodziński, gdy się znaleźli u siebie, przedewszystkiem obejrzał łyżwy, a potem rzekł:
 — Niechno kolega będzie ostrożny. Bardzo to zabawne i ciekawe narazie, ale zdrowiem przypłacić można.
 Stefan, który zamiast się uczyć leżał na otomanie, założywszy ręce pod głowę i patrząc w sufit, uśmiechnął się.
 — Nic mi podobnego nie grozi!
 — To bardzo szczęśliwie! A ona? Ma pewnie ze czterdzieści wiosen. Ja w kolegi wieku taką miałem. Tak wszyscy zaczynają.
 — Ja zatem stanowię wyjątek.
 I tak, leżąc bezczynnie wykolejony zupełnie, począł gwizdać piosnkę Fortunia.
 Nazajutrz aż się zdziwiła i ucieszyła pani Oktawja, gdy po raz pierwszy okazał jakieś zajęcie balem i poprosił o wystąpienie nie w mundurze.
 Naturalnie spełniła jego życzenie, i Stefan pierwszy raz przywdział strój balowy.
 — Jakiś ty piękny! Jaki elegancki! Jak ci w tem do twarzy! Doprawdy, prawdziwy już mężczyzna. Mon Dieu, jaka ja już stara! — rozgadała się. — Tiens, już masz puszek na wardze, a co za wzrost. Zgóry patrzysz na mnie. Czekaj, uperfumuję cię. Zawrócisz głowę niejednej. A pamiętaj tańczyć z księżniczką Renią, tą z Galicji.
 Stefan miał inne zamiary i z zapałem młodzieńczym wprost zaprosił do tańca hrabinę Lili.
 Spojrzała nań, sekundę zawahała się, wstała jakby niechętnie. Gdy się znaleźli w wirze, rzekła:
 — Więcej nie będziemy z sobą tańczyć. Rozumiesz.
 — Nie. Z nikim innym nie będę.
 — Grand nigaud. Tu es fou. Ja — nie tańców chcę z tobą. Quel magnifique gars que tu es!! Słuchaj. Przyniesiesz mi jutro, do mnie, paczkę od twojej matki.
 — Jaką?
 — Już ja to urządzę. Dostaniesz od niej paczkę