Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/152

sama chora, a ojciec przyjechać też nie może, a tam w domu taka bieda, że na doktora niema. Na pogrzeb złożyli się znajomi Litwini! Niema Horbaczewskiej! Duszka nie wie, leży nieprzytomna. Ja już wszystko sprzedałem, ot, i książki przyniosłem. Daje Żyd rubla. Cały ratunek w babce.
 — W jakiej babce?
 — W jakiejże? W naszej! Telegrafowała, że przyjedzie.
 — Kiedy?
 — Może dziś, może jutro.
 Wieść ta uczyniła na Stefanie głębokie wrażenie, wyrwała go z manjackiego zacietrzewienia, obudził się jak ze snu, przypomniał wszystko, o czem od paru miesięcy nigdy nie myślał.
 — Zobaczę babkę! — szepnął.
 — Nie wiem — rzekł z namysłem Kostuś. — Ona pewnie nie pozwoli, żebyś tam przyszedł.
 — Jakto? Nie zechce mnie widzieć? Dlaczego?
 — No, bo tam tyfus. Troje leży. Niebezpiecznie.
 — A ty?
 — Ja blaszany. Mnie się nic nie ima. Zresztą ja nie Hrehorowicz. Nade mną nikt się nie rozpada.
 — Głupstwo prawisz. Misia....
 — Już ty milcz i nie drwij! — zaperzył się Kostuś. — Misia tyle o mnie dba, co i o resztę ludzi! Biedactwo, co o niej mówić! Pewnie umrze!
 Chłopak prędko wyszedł, kryjąc swą rozpacz. Dogonił go Stefan.
 — Nie bądź-że mazgajem, żyć będzie Misia, pobierzecie się, będziecie szczęśliwi.
 — Odczep się ty ode mnie! Nie udawaj przynajmniej w żywe oczy. Zmarnował taką dziewczynę i jeszcze się natrząsa! Tfu, wstyd!
 Splunął i poszedł. Stefan pozostał odurzony! Nazajutrz rano pobiegł na Marjensztad i rozpytał stróża.
 Jakaś stara pani przyjechała późnym wieczorem,