Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/161

raz nie mieszkają. Póki hrabia był kawalerem, polowaliśmy często ze sobą. Są tam jeszcze w Podhorcach przepyszne lasy. Mój teść, Jurjewicz, jest tam łowczym teraz.
 — Jurjewicz? Mam kolegę tego nazwiska.
 — Właśnie, ojciec Kostusia.
 — Pan pozwoli się przedstawić. Jestem Hrehorowicz.
 — Wiem przecie i dlatego mówię z panem. Nie lubię przygodnych znajomości, ale gdy traf nas zbliżył, należy zeń korzystać. Ja jestem Hlebowicz Stanisław, ze Skarbowca. Pisała moja żona do ciotki marszałkowej z Grel, że pan tu jest i zdrów. Była w Warszawie, gdy pan leżał na tyfus.
 — Była!
 — Co się dziwić! Jej wszystkie myśli i nadzieje, wiara i miłość w panu.
 Stefan głowę spuścił, rozmyślał nad czemś.
 — Czy do Grel daleko z Podhorzec? — spytał.
 Hlebowicz uśmiechnął się dziwnie.
 — O, bardzo daleko! Wcale nie po drodze.
 Ale Stefan myśli jego nie zrozumiał i rzekł:
 — Na przyszłą wiosnę, będę na polowaniu na głuszce w Podhorcach, chciałem być i w Grelach. Dotychczas jeszcze nie mogłem.
 — A pan na jaki fakultet myśli wstąpić?
 — Nie wiem jeszcze. Może rok spauzuję.
 — Szkoda. Pamiętam z moich czasów szkolnych, że taki rok strasznie trudno potem dopędzić. Kostuś idzie na medycynę w Warszawie.
 — Ja zapewne prawo wybiorę.
 — Może w Petersburgu?
 — Nie. Jeśli nie w Warszawie, to w Galicji.
 Od “plaży” zbliżyła się do nich Hlebowiczowa. Stefan powstał na jej spotkanie.
 — Kuzynka tak do Kostusia niepodobna, żem nie przeczuł, z kim sąsiaduję i codzień się spotykam, —