Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/167

 Weszła Kafarowa i zaprosiła gościa do obiadu. Bohuszewicz poprosił o pozwolenie zafundowania wódki i piwa, ale gospodyni odmówiła i podała swoją flaszkę. Mężczyźni wypili i zagryźli kiełbasą. Młody widocznie trunki lubił i stał się jeszcze rozmowniejszy.
 — Pannie to niechybnie Malwina na imię? — zagaił zaloty.
 Dziewczyna parsknęła śmiechem.
 — A panu to pewnie Kacper?
 — Nie. Ja Iwan.
 — To pan ruski?
 — My tu wszyscy ruskie ludzie. I panna też ruska będzie, bo to rosiejska imperja.
 — Podaj kluski, Wikciu — przerwała matka.
 Dziewczyna skoczyła do kuchni, a Kafarowa rzekła:
 — To pan macochę ma? A dawno też matka umarła?
 — O, i nie pamiętam. Przy urodzeniu mojem umarła, czy jakoś prędko.
 — Tutejsza była?
 — Tutejsza, organiścianka.
 — Katoliczka? To i pan katolik?
 — At, zapisany. Ale mnie to wszystko jedno.
 — To może pan i Żyd? — zagadnęła dziewczyna.
 — Polaki i Żydy to jedno, ale ja z nimi nawet kompanji nie trzymam.
 Kafarowie milczeli, dziewczyna pokraśniała.
 — Dobrze, że pan rzekł — mruknęła.
 Bohuszewicz już bez proszenia wódki wypił.
 — A panna pewnie tańczyć lubi — zagadnął.
 — Czemu nie, ale w swojej kompanji.
 — A jakaż panny kompanja?
 — Wiadomo — Polaki.
 — Tutaj niema Polaków. Chyba panowie po dworach. Ale przecie dobra kompanja jest do tańca. Zbieramy się u starszyny, u djaka, u naczelnika mojego z poczty, i zabawa idzie, że — nu! Beze mnie nigdzie się nie obejdzie, bo ja muzykant. Umiem i na harmonji, i