Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/172

Nic nie wskórawszy, poszedł do furtki w ogrodzeniu posesji i pięściami w nią walił. Wreszcie zmęczony, coraz mniej przytomny, ruszył ku domowi. Tam go przyjęła macocha wymysłami.
 — Rakarskie plemię, hycle, pijanice. Jednego ledwie z wozu zdjęli, a drugi, jak świnia, wraca. A pobrałby was czort obydwóch!
 — Małczat’, ty mużycka ścierka.
 — Ty sam milcz, bo, jak ja się odezwę jaki twój tatko, to gorzej muzyka się pokaże i skończy się wasze panowanie.
 Pasierb zamierzył się na nią pięścią, ale stracił równowagę i upadł na ławkę. Zaraz też zachrapał, a kobieta, plunąwszy nań z dziką nienawiścią, zamknęła dom i poszła do kuchni. Siedziała tam stara mieszczanka znachorka, z którą oddawna Bohuszewiczowa miała konszachty.
 Nazajutrz Iwana zbudziło szarpnięcie za ramię, stał nad nim ojciec. Stary roztył się, ociężał, twarz miał apoplektycznie czerwoną i wiecznie ponurą.
 — Co ty! Pijany wrócił, na rynku się rozbijał, macochę wyłajał! Jak śmiesz! Uradnik do mnie z uwagą przychodził. Aż u prystawa słychać było. Z poczty cię wyrzucą, gałganie!
 Iwan siadł i chwilę zbierał zmysły.
 — Kto to moją matkę zakatował? — spytał nagle.
 Stary aż o krok się cofnął.
 — Kto tobie to gadał? — krzyknął.
 — A macocha — odparł przekonany, bo mu się wszystko w głowie pomieszało.
 Stary zawrócił i wpadł do kuchni.
 — Ty co Iwanowi nagadała o matce, o katowaniu! — wrzasnął, pięścią w stół bijąc.
 — Ja jeszcze więcej jemu powiem, jak się ośmieli na mnie szczekać! — odparła zuchwale kobieta. — Wy sobie zbytnio nie pozwalajcie. Ja wszystko wiem!
 — Milcz, suko!