Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/173

 — Nu, nu, sam milcz! Ja się na stryczek wziąć nie dam, choć i nie sołdat. A swego syna pilnujcie, oczko w głowie, krasawiec, hultaja i darmozjada kawałek, a pije, jak ostatni. Jeszcze on ławy ostrogów nieraz powyciera. A spytajcie po Żydach, ile długów ma!
 Bohuszewicz milcząc wyszedł, wrócił do syna.
 — Słuchaj, Iwan. Dosyć w domu tej swarki i nahulał się ty dowoli. Tobie pora żenić się i na swój chleb iść. Tej jesieni przed postem wesele zrobim.
 — Nu i co mnie ojciec da?
 — Dam ci cerkiewną fermę. Budynki są, dom nowy, kontrakt jeszcze na dziesięć lat.
 — Ja by wolał gotówkę. Ja nie przywykł gnój trząść i za pługiem chodzić.
 — Gotówki nie dam, a gospodarować to cię teść nauczy.
 — Jaki teść?
 — Ano którego wolisz. Albo Ułasow, albo Krośniański.
 Iwan się zamyślił. Trzeźwiał zupełnie i ogarnęła go nagle okropna żałość.
 — Co ja zrobił! Co ja zrobił! — zastękał i począł płakać jak dziecko.
 — Co ty? Zdurzał? Co tobie?
 — Tatu, ratujcie mnie! Idźcie do kowala Kafara. Ja sobie śmierć zrobię, jak się z jego dziewczyną nie ożenię. A z żadną inną, żebyście mnie rżnęli.
 I płakał, i czołem bił o stół.
 — Czyś oszalał? To on ma dziewczynę? A niedoczekanie, żebym jakąś wołokitę do rodu przyjmował!
 — To mnie do innej i nie ciągajcie. Żebyście i wyklęli, i wypędzili, nie ożenię się, ino z tą.
 — Dureń jesteś! Wytrzeźwisz się, to opamiętasz. A na przyszłą sobotę z Nataszą Saturnina cię zaswatam, a za miesiąc wesele zrobimy.
 I z tem postanowieniem odszedł do swych interesów. Gdzieś w głębi spaczonego sumienia to małżeń-