Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/174

stwo syna z Krośniańską uważał za pewien rodzaj zadośćuczynienia.
 Iwan czatował na Wikcię na rynku. Chciał ją przeprosić, przez nią trafić do rodziców. Był przybity i pokorny. Ale czatował napróżno, dziewczyny nie było. Na drugi dzień wkręcił się do kuchni doktora i znalazł inną służącą.
 — A gdzie to Kafarówna? — spytał.
 Dziewczyna z miasteczka, która znała całą historję, roześmiała się.
 — Ho, ho, daleko. Odesłali starzy zagranicę.
 — Co pleciesz!
 — A ot, przekonacie się. Niema już i śladu po niej, spytajcie sami kowala, jak nie wierzycie.
 Ale Iwan nie śmiał w kuźni się pokazywać i posłał na zwiady znajomego. Ten mu wieść potwierdził, dziewczyny nie było ni w domu, ni w miasteczku. Chłopaka ogarnęła rozpacz. Przestał chodzić na pocztę, siedział jak osowiały w domu.
 Ojciec wedle programu w sobotę pojechał do Krośny, wrócił pijany, a w niedzielę oznajmił synowi, że Nataszę dla niego zaswatał.
 — Ja jej nie wezmę. Jak chcecie, bierzcie ją dla Pawluka.
 Był to jego przyrodni brat, kaleka i idjota.
 — Milczeć! — wrzasnął Bohuszewicz. — Pojedziesz ze mną na zaręczyny, dziś wieczór.
 — Nie pojadę!
 — To idź won z domu, na swój chleb. Dzisiaj przepiszę wszystko na żonę, a tobie figa!
 — Jak sobie chcecie. Ja z Nataszą się nie ożenię.
 — To kogóż chcesz?
 — Gadałem wam. Kafarównę mi swatajcie!
 — Choroba na ciebie. Ja tobie mówię: Krośniańska albo Ułasowówna, a nie chcesz tych, to won!
 — Co mnie straszycie! Pójdę i sam!
 I wyszedł. Zabrał swe rzeczy i wyniósł się do zna-